We konden deze winter een complete build simpelweg niet laten liggen. We wilden om te beginnen een leeg canvas, gekocht voor een redelijke prijs, waardoor we geld overhielden om de fiets op de juiste manier te bouwen. Met dit in gedachten kochten we een pallet vol met onderdelen, die de meeste (zo niet alle) onderdelen bevatte van een BMC Chopper uit 2005 van een man in Rochester, NY.

Met een kogelvrij frame, een versterkte 98 ’’ S & S Sidewinder-motor (largebore-kit veranderde 88 ’’ ’in 98’’) met HD-versnellingsbak, S & S Shorty Carb, een 250 achterband en Martin Brothers uitlaat… was er genoeg om mee te werken. Goede reden om het geheel met een MV-37-certificaat van New Jersey naar Felixstowe te laten verschepen.

Nadat de onderdelen in de werkplaats waren aangekomen, kregen we een aardig idee wat er moest gebeuren, welke onderdelen we konden houden en wel keer konden worden weggegooid.

Zoals gezegd waren het frame en de aandrijflijn in orde. Maar er waren een paar dingen die aantoonden dat dit een goed voorbeeld was van een chopper die in de hoogtijdagen van de chopper-craze werd geproduceerd. BMC was een van de bedrijven die ‘customs’, gebaseerd op HD-aandrijvingen, voor een flink bedrag probeerde weg te pompen. Ze hebben bezuinigd op het gebied van esthetiek, wat betekent dat deze fietsen niet in de buurt zouden komen van de statusfietsen van Jesse James en anderen. Een goed voorbeeld was het achterspatbord dat veel te hoog zat en niet kromt met het wiel. Super lelijk. Om nog maar te zwijgen over het pull-back stuur en logge bedieningselementen.

Toen we naar deze fiets keken, realiseerden we ons de grootte. Niet geschikt voor kleineren onder ons. Voeg daarbij de enorme achterband, strakke lijnen, sterke motor, en langzaam begon er een beeld te ontstaan ​​van hoe deze fiets eruit zou zien als hij klaar was. Een fiets die snel lijkt te gaan terwijl hij stil staat, met de optie om je ‘ol’ lady’ mee achterop te nemen. Tijd om te strippen.

Het is altijd goed om de tijd te nemen terwijl je een fiets uitpakt, alleen al om de onderdelen te inventariseren die opnieuw moeten worden opgeknapt.

De voorvork bijvoorbeeld was zwaar beschadigd, dus die ging weg voor een nieuwe verchroming (harde plaat). Een andere beslissing die we gemaakt hebben is dat we het meeste chroom van deze fiets hebben gehaald. Deze was zo slecht, dat de fiets er lelijk uit zou hebben gezien, naast dat we chroom sowieso niet denderend vinden.

We hadden dus een local die bijna 3 dagen doorbracht om deze onderdelen te ontchromen en af ​​te borstelen. We gaven ze een mooie blanke lak, zodat we ze zeker wisten dat we ons bij het monteren geen zorgen hoefde te maken over het metaal / aluminium. Deze blanke lak kan verwijderd worden met scotch-brite en wat vet.

Als we het dan toch hebben over coatings: Waarom staan ​​mensen erop om chroom op aluminium te zetten? Het werkt niet. Aluminium is te poreus en het chroom zal op een gegeven moment loslaten, tenzij je je fiets nooit uit de stalling haalt…… wat betekent dat je je moet schamen ;-).

Iets wat we vastbesloten waren te verbeteren, was het achterspatbord. Degene waarmee de fiets werd geleverd was extreem zwaar, vierkant, omhelsde de band niet en was te hoog gemonteerd. We kochten uiteindelijk een Penz-spatbord (niet goedkoop !!), die we verkortte, en vormden het zodanig dat het om de 250-band pastte.

Dit vereiste nieuwe houders en bussen op het frame omdat, omdat dit spatbord er anders op gemonteerd was.

Omdat we hadden besloten dat de ‘ol’ lady’ achterop mee moest kunnen,  hebben we twee sissybars gemaakt, een voor een solo en een voor een King- & Queenzadel. Dit gaf ons de mogelijkheid om het achterlicht er tegelijkertijd op te monteren.

Met al enige vorm te herkennen, zijn we ons gaan concentreren op de details. Er werden dus extra beugels vastgelast om het spatbord te ondersteunen in het geval van een ‘zware’ belasting op de achterkant. En er werd besloten om de kentekenplaathouder op het spatbord te plaatsen en niet aan de zijkant te monteren. De fiets is op zichzelf breed en een zijmontage zou het overdrijven. Er zijn gaten geboord om de remleidingen door het frame te trekken in plaats van erlangs.

Toen de voorvorkonderdelen terug kwamen en we wilden zien of het geheel zonder problemen in elkaar gezet kon worden, kwamen we erachter dat de draad in de balhoofdplaten was beschadigd door eerdere fiets-knutselaars. Niet veilig genoeg.

We hebben opnieuw geboord en nieuwe doorgangen getapt. Lastig, maar noodzakelijk.

We haalden de wielen uit elkaar en verscheepten alles wat we gepoedercoat wilden naar Maldon (Maldon Shotblast en Powdercoat). Alles wat gespoten moest worden ging naar Jan Wielinga in Marum (details in onze links). Beslissen over een kleur was niet eenvoudig. In een zee van zwarte choppers wilden we dat deze fiets opvalt. Dus kozen we voor Blauw-Wit, met accenten van geborsteld aluminium.

Bij terugkomst van de velgen werden ze opnieuw gespaakt en hebben de offset laten aanpassen door James, van Essex Wheels and Engineering. Omdat het achterwiel tubeless was, werden Tigerkit en tape aangebracht om de spaakgaten af ​​te dichten. Een rommelige klus, maar het wiel was daarna lekker luchtdicht.

Zoals vermeld in eerdere build-rapporten, is het altijd een geweldige dag wanneer de gereinigde, gestraalde en gepoedercoate goodies terugkomen. Kerst in februari. En de montage kon beginnen.

Toen we de gespoten onderdelen van Jan terugkregen, begon het echte feest en waren we in recordtijd klaar met het in elkaar zetten van deze fiets.

Er waren een paar laatste stukjes die onze aandacht nodig hadden. Het zadel was er een van. Spelen met ducktape en glasvezel leverde een mooie zitpan op. Het schuim van het oude Corbin zadel was nog goed genoeg om opnieuw te gebruiken.

Wat de elektra betreft … kreeg de fiets een complete nieuwe bedrading en een Polak contactschakelaar (met drukhoornknop). Microschakelaars in het stuur, een verborgen groot- en dimlichtschakelaar, elektrische decompressieschakelaars, micro-indicatielampjes in het stuur en op de kentekenplaat een aangepast LED achterlicht. We hebben het oude stuur weggegooid en deze vervangen door normale risers en een 2 ” hoge dragbar. We hadden nog een set PM-bedieningselementen liggen die veel beter pasten dan de oude dingen die bij de fiets werden geleverd.

Een van de laatste dingen die we deden was de Martin Bros.-pijpen er weer onder monteren. Deze willen wel lawaai maken!! Dure delen, maar zeker bruut.

Nieuwe vloeistoffen, een opgeladen accu en afgestelde remmen, en de Angry Smurf was klaar voor de keuring… … die hij natuurlijk met vlag en wimpel doorstond.